Έλενα Στριγγάρη - Πρόσωπο με πρόσωπο (1972)

ΣΤ΄
Κύριε, ανάμενε.
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Σου
θα με δικάσεις κάποτε
κι έπειτα θ’ απολογηθείς.
Ίσως να σε σταυρώσω πιό έπειτα.
Στο λέω πάντως
δεν θα με πείσεις τούτη τη φορά
πώς τάχα είσαι και αθώος. 

Η΄
Τις Κυριακές στις γειτονιές,
είμαι όλη, Κύριε,
ένα σημείο μαύρο
στο άσπρο της Λιακάδας.
Ένα σημείο μαύρο
λυπημένο
σαν μάτι Παναγιάς
σ’ αποκαθήλωση….
 
Κύριε,
αναρωτιέμαι αν υπάρχεις.
Δεν έχει σημασία.
Όσο θα υπάρχουνε ιμπεριαλιστές
θάσαι της μόδας.
 
Κύριε,
η Μοναξιά, η γύφτισσα
με τα καφτάνια, τα τυρμπάν
και τα χρυσά μαχαίρια
όλο καρφώνει
στα χωράφια της καρδιάς μου
την ταμπέλλα της.
 
                κι εγώ,
                ψυχή μου-Αλίκη, χώρα των θαυμάτων,
                χτές  βράδι έχασα στα ζάρια
                την τελευταία πιθανότητα να κλάψω.
 
                Χειμώνιασε για τα καλά…
 
                Κύριε,
                Κύριε,
                Κύριε,
                θάρθω κει πάνω κάποτε
                μόνο και μόνο
                για να σε κάνω άντρα.

Πρόσωπο με πρόσωπο (1972)