Fernando Pessoa - [άτιτλο]

Όχι! Θέλω μόνο την ελευθερία!
Αγάπη, δόξα, χρήμα είναι φυλακές.
Ωραία σαλόνια; Ταπετσαρισμένες πολυθρόνες; Μαλακά χαλιά;
Α, αφήστε με να βγω να πάω να με βρω.
Θέλω ν’ αναπνεύσω τον αέρα μόνος,
δεν έχω σφυγμό όταν είμαι με κόσμο,
δεν συναναστρέφομαι με κανονισμούς
δεν είμαι παρά μονάχα εγώ, δεν γεννήθηκα παρά αυτός που είμαι, είμαι γεμάτος από μένα.
Που θέλω να κοιμηθώ; Στον κήπο…
Πουθενά τοίχος –η απόλυτη σύμπνοια–
εγώ και το σύμπαν,
και τι ησυχία, τι γαλήνη να μη βλέπεις πριν κοιμηθείς το φάντασμα της ντουλάπας
αλλά το μέγα φέγγος, μαύρο και δροσερό, όλων των άστρων μαζί,
τη μεγάλη απέραντη άβυσσο επάνω
να στέλνει αύρες και ευσπλαχνίες από ψηλά στο πρόσωπό μου, κρανίο που το σκεπάζει η σάρκα,
όπου μόνο τα μάτια –άλλος ουρανός– αποκαλύπτουν το μεγάλο μυστηριώδες ον.
Δεν θέλω! Δώστε μου την ελευθερία!
Θέλω να είμαι ο εαυτός μου.
Μη με ευνουχίζετε με ιδανικά!
Μη μου φοράτε το ζουρλομανδύα των τρόπων!
Μη με κάνετε υποδειγματικό και κατανοητό!
Μη με σκοτώνετε εν ζωή!
Θέλω να ξέρω να πετάω αυτή την μπάλα ψηλά στο φεγγάρι
και να την ακούσω να πέφτει στο διπλανό κήπο!
Θέλω να ξαπλώσω στο γρασίδι, και να σκέφτομαι «αύριο θα πάω να την πιάσω»…
Αύριο θα πάω να την πιάσω στο διπλανό κήπο…
Αύριο θα πάω να την πιάσω στο διπλανό κήπο…
Αύριο θα πάω να την πιάσω στο διπλανό…
να την πιάσω στο διπλανό
στο διπλανό
κήπο…

Fernando Pessoa, Ποιήματα του Άλβαρο ντε Κάμπος, μτφ: Μαρία Παπαδήμα