Όλοι εκείνοι που έφυγαν άφησαν αθόρυβα τα μάτια τους
Και τη διάθεσή τους να προσευχηθούν στο δάσος
Κι εσύ μου φάνηκε ότι γέννησες ένα δέντρο
Εγώ ήμουν ο σωρός οι πέτρες
Όχι για να χτιστεί ένας ναός
Αλλά για να τις παίρνεις και να λιθοβολείς τους εχτρούς
Τα δέντρα τη νύχτα δεν έχουν φλούδα
Περιμένουν να ντυθούν των ανθρώπων το μαρτύριο
Το μαρτύριο του ανθρώπου είναι σαν την αγάπη
Προσφέρεται ένδυμα σε όσους κρυώνουν.
Δημήτρης Παπαδίτσας, Νυχτερινά, 1956
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου