Έκτωρ Κακναβάτος - Ποιήματα

 1.

Αφότου ξώκειλε το ζαφειρί αστέρι

ξέρα ο νους η ουλή βυθός

μόνο εσύ ω ποίηση

έμεινε να φέγγεις

μεσ' από βράχο διάφανο

το μόνο πλοίο

*

ΜΗΝΙΝ ΑΕΙΔΕ

L' -enfer c' est les autres.

J.P. SARTRE

Ψυχή μου αγρίεψες·

- τι πολύφημος αυτό το ψ -

Δεν είναι που πιάστηκες να ζητιανεύεις

μα που ανύποπτη δίχως εμβόλιο

ανάμεσά τους διάβηκες

των μολυσμένων

Φτύσε τους·

τώρα πια όλοι τους είναι οι "άλλοι".

*

Όταν μετά αιώνες οι σκαπάνες σ' αρχαίο

τάφο βρίσκοντας τα οστά μου θα δούνε

πάνω τους να φωσφορίζει τ' όνομά σου

άραγε θα ξαφνιαστούν;

θα καταλάβουν;

θα 'ναι ως τότε ακόμα ο έρωτας

πνοή πρωιού επάνω στο τριφύλλι;

θα βλασταίνει ακόμα τούτο στον πλανήτη

όταν οι σκαπάνες;

*

ΜΑΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ

Ο αστόχαστος· άφηνε λάσκα

να του περνά στο δάχτυλο τον αρραβώνα της

η νύχτα

Όλες οι φέτες του αγέρα είναι άσπρες

Κάτασπρα όλα· πώς τ' αντέχει;

Κι όταν τηνε σήκωσε ψηλά τι άσπρη η τήβεννος

Κι όταν εσκέπασε μ' αυτήν τα μάτια

να μην τα ιδεί που καταπάνω του χύνονταν στιλέτα

ποτές, θροΐζοντας, δεν σ' αποσβόλωσε αφέντη αγέρα

πιο χρυσοκόκκινη ούγια.

1985

*

Μπορείς που οι λάβες αλληλούια που τα

έγκατα ουρανοί που οι πυρήνες αλαζόνες;

Μπορείς που ο Λούντβιχ στην ενάτη του

ελλανόδικος που ο Καισαρίωνας στη λύπη

του ιδεώδης; Μπορείς στη θάμπωση που

εντός σου άπλωσε ο έρωτας ωσάν το

πρώτο άλφα ν' ακουστείς και μόνο τόσο

μόνο μ' αυτό για όλα να 'χεις μιλήσει;

Ω τα νερά στο Άκτιο Αντώνιε

τι τα βυθομετράς;

στην Αλεξάνδρεια νικήθηκες

για πάντα

*

Η ΦΥΛΗ ΜΟΥ ΕΜΕΝΑ

ΜΕ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ

Ο στόμφος εκούρασε· σύμφωνοι.

Το θάμπος δυνάστεψε, του λόγου,

ως την παραμόρφωση·

και πάλι σύμφωνοι.

Άσχετο που με τους αστούς μακάρια πια

παρακμάζει· σωστά.

Λένε σε τόνο χαμηλό εξομολόγησης

- συγγνώμη· ποιος τάχα δεν πρέπει ν' ακούει τώρα;

Μη διακόπτεις· λοιπόν είπαμε σε τόνο χαμηλό

για τη βαθιά πληγή να λέμε,

αν πρέπει σώνει και καλά να λες για δαύτην,

κι ας είναι άβυσσο

κι ας είναι από σκοτάδι πιο άρρητη.

Χα...

Μα η φυλή μου εμένα

που νύχτα μονομαχεί και μέρα με το ανέφιχτο;

και που ανηφορίζει;

Κι ακόμα τον κρανίου τόπο ανήφορο κι ακόμα;

Σε τόνο χαμηλό τι θ' ακουστεί;

Ποιος τάχα δεν πρέπει ν' ακούει τώρα;

Αφήνω που, αυτό μας έλειπε,

θ' ακούγεται ωσάν ευχαριστώ

στον εξοχότατο κανάγια.

( 1968 )

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1943 - 1987

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΜΑΡΤΙΟΣ 2010

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη