Ελευθερία Σαπουντζή - Ποιήματα

 15.

Και σε παρακαλώ, σε έφηβες

άλλο μην αναφέρεσαι, εποχές

εσύ δεν ξέρεις, ρώτα εμένα

εδώ που κούρνιασα και μια χαρά

με ζέσταναν τα ίδια, δέκα χρόνια,

ρίγη.

Που, επιτέλους, τον ίδιο είδα

άπειρες να 'ρχεται φορές

κι έμπειρες πάλι μέρες μου

να φεύγει κι όλο ξανά κι απ' την αρχή

Χριστούγεννα, ( μικρή αναλαμπή

Πρωτοχρονιάς ) κι ακολουθούν

Σαρακοστές, Πάσχα και Αναστάσεις.

Κι εγώ από την αρχή ωστόσο πάντα

να ξαφνιάζομαι και να απορώ

και μέσα βάθη άπατα να αναρωτιέμαι

τι 'ν' τούτο και πώς έγινε και

πες μου τι νομίζεις πως θα γίνει

ξέρω δεν ξέρεις αλλά να μου πεις.

Και θέλω κι ύστερα πάλι γρήγορα η νέα

σχολική χρονιά ( οικείες μυρωδιές

των τετραδίων ) κι έφτασαν πάλι τα

Χριστούγεννα.

Σε οικείο κουκούλι εγώ.

Σε χρόνο αιωνίως Ενεστώτα.

*

16.

Και με τα χρόνια με κούρασε

πια η ορθοστασία, έμαθα όμως

με υπομονή πώς στη γραμμή των συνόρων

να ισορροπώ. Κάθισα.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Πού φτερά, μα ούτε και κολύμπι.

Ποτέ δεν είχα κλίση στα αθλήματα.

Δεν πειράζει. Εδώ. Περιμένω.

Σύντομα θα περάσει ο Εικοστός Αιώνας.

*

19.

Των ημερών που δεν έγραψα

το ανάγνωσμα.

Εδώ καθόμουν κι έξω μου περνούσαν

οι μεγάλες πόλεις και οι υποθέσεις

των σιωπηλών.

Των ημερών που δεν έρχονται

το ανάγνωσμα.

Κάθομαι άκρη άκρη στο παγκάκι.

Εδώ κανείς δεν πηγαίνει στα πάρκα.

Μόνη και περιμένω, ό,τι περάσει

πρώτο να μου δείξει δρόμο

που θα πάρω και πιστά στο μέλλον

θα ακολουθώ.

Ήσυχα και σε λίγο αναρωτιέμαι

πώς πάγωσα και άλλαξαν οι ώρες.

Έξω από το πάρκο κάτι θα 'ναι.

Φύλακες πέρασαν, δεν με είδαν

κλείστηκα. Κλειστές οι πύλες.

Έξω τώρα θα πουλάνε τα παγωτά.

Έξω τα παιδάκια θα κάνουν τις ερωτήσεις

που δεν με περιλαμβάνουν.

Έξω περιμένουν να περάσω

να δείξω δρόμο, πιστά να έχουνε

να ακολουθούν.

*

20.

Ορφανό

και σε λάθος καιρό

και σε λάθος πλευρά

του καθρέπτη καθηλώθηκα

κι όλα βρίσκω

τα που ποτέ δεν αναζήτησα

κι όλο μου κρύβονται

τα προφανή.

*

21.

Έχουνε πάψει να περνούν

από τις μέρες μου ποδήλατα.

Αυτά τα ωραία

των σχοινοβατών

των νέων αγοριών που μικρή

ερωτεύτηκα.

Χάθηκαν τα απογευματινά

ποδήλατα της προκυμαίας.

Ποιος θα με μάθει ισορροπία

με το γνωστό κόλπο - που

πάντα καταφέρνει ωστόσο

να σε ξεγελά

πως σε κρατά

είναι πίσω σου

δεν θα πέσεις.

Κι όταν πάρεις φόρα και

νομίζεις ότι πετάς

μια κρύα ανάσα στη ραχοκοκκαλιά

μια γλειψιά ανασφάλειας

σε κρυώνει.

Γυρνάς. Δεν είναι πια

το ωραίο αγόρι να κρατά

το ποδήλατο.

Η αρχή του κόσμου.

*

29.

Όπου φιλήθηκα μου φύτρωσαν

βαθιά τα δίκοπα μαχαίρια

και ανθίζουν

βαθιά τα δίκοπα φιλιά

- μεγάλωσαν μαχαίρια.

Και τα μικρά μου φονικά

που τόσους μήνες έθρεψα

και γέννησα

και τα 'δα να ανασταίνονται

με τόσους κόπους

ένα ένα τραβούν το δρόμο τους

και ήσυχη εγώ στην πόρτα

τα ξεπροβοδίζω.

Φούντωσε το μυαλό μου.

Να αγαπιέσαι κι από άλλους δε μπορώ.

*

30.

Μακρινός είναι ακόμη ο καιρός.

Τότε είναι που στο μακρινό λαβύρινθο

με οδηγεί

- αυτή τον έχει χρόνια τώρα εξερευνήσει.

Και σταθερά στα ξέφωτα με πηγαίνει.

Η εποχή που τη γλώσσα των νερών

καταλάβαινα

έχει περάσει.

Τώρα χρόνο χρειάζομαι

και μου τα τρώνε όλα

οι διερμηνείς.

Μακρινός είναι ακόμη ο καιρός

το αναπτύσσω:

Θα ζήσω σε χρόνο διαρκή

του παρελθόντος

την ωραία μου ευπιστία δεν προδίδω

έχει ευωδιάσει η ψυχή μου από κατάφαση.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΑΠΟΥΝΤΖΗ

ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΑΙΩΝΙΩΣ ΕΝΕΣΤΩΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Σεπτέμβριος 2003

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη