Ήρθε το άσπρο φως και με ξύπνησε. Εκείνο μου φόρεσε τα ρούχα και τα παπούτσια και μ’ έβγαλε νωρίς νωρίς στους δρόμους. Δεν ακουγόταν τίποτα απολύτως. Έτσι πρέπει να είναι ο θάνατος, σκέφτηκα, όλοι κοιμούνται και κανείς δεν ξέρει πως δεν είναι ύπνος αστός, αλλά έχει ήδη πεθάνει.
Το άσπρο φως δεν ήταν φως, μα ούτε σκοτάδι ήταν. Δρόμο έπαιρνα, δρόμο άφηνα, όλο και προχωρούσα, δεν αναγνώριζα κτίρια ούτε τοποθεσίες, δεν ήξερα ονόματα οδών μήτε πλατείες, δεν ήξερα καν πού πήγαινα. Βάδιζα και γύρω μου το άσπρο φως γινόταν όλο και πιο έντονο και παχύρρευστο και μ’ έσπρωχνε μπροστά, κι άλλο μπροστά, σταματημό δεν είχε.
Σιγά σιγά άνοιγαν ολόγυρα πόρτες και παραθύρια, έβγαινε κόσμος στους δρόμους και στα μπαλκόνια, άλλοι κοίταζαν, άλλοι απέστρεφαν το βλέμμα, άλλοι με έδειχναν και ρωτούσαν ο ένας τον άλλο γι’ αυτό το άσπρο φως. Έσκυβαν και με κοίταζαν, κάποιοι με φωτογράφιζαν με τα κινητά τους, κάποιοι μου πέταγαν αντικείμενα, άλλοι φώναζαν γέροντες και παιδιά να βγουν έξω για να με δουν, άλλοι σταυροκοπιούνταν και μου έλεγαν να φύγω τώρα αμέσως, τάχα τι γύρευα εκεί.
Μα εγώ πήγαινα, πήγαινα, στιγμή δεν σταματούσα. Ένιωθα το κορμί μου να γίνεται ελαφρύτερο, ανάερο, να διαχέεται κι όμως να δυναμώνει, να κυριεύει σιγά σιγά τους χώρους, σαν κύμα να φουσκώνει. Ήξερα
πως διαστέλλομαι, και πάλλομαι, και φέγγω... Γιατί το άσπρο φως ήμουν εγώ.
Τρύπα στο ταβάνι (διηγήματα), Αθήνα: Κέδρος 2024.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου