Νανά Ησαΐα - Το άλογο

Ίσως τώρα να μπορέσω να γράψω 

γι’ αυτόν.

Η λάμπα απέναντι μάζεψε γύρω της ολόκληρη

τη νύχτα

σαν μία ακόμα μπούλα από γυαλί

μαύρη αυτήν τη φορά

και με μία περίεργη οσμή από νερό-λουλούδια.

Τώρα η θάλασσα είναι μακριά

όπως και το κύμα του ποιήματός μου

στο χαρτί

όταν το γέμισε από μπλε δάκρυα.

Ήταν ενοχλητικό το κύμα.

Το μελάνι κυλούσε στο νερό –

Το περιφρονητικό πρόσωπό του αμφιβάλλει

και τώρα από μακριά

αν θα μπορέσω να γράψω.

Γι’ αυτόν.

Το μικρό παιδί που σκάλισε σε μια παραλία

από ξύλο

ένα μικρό άλογο

κι έφυγε καβαλάρης…

Και σκέφτομαι ποιο άραγε να είναι

το νόημα της χαράς

ή της αναχώρησης

πάνω στα σιωπηλά λόγια μας

στην θάλασσα

στο κύμα πάνω στο χαρτί

σαν δάκρυα…

Ποιήματα 1969, λωτός, 1969.

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη