Νίκος Καββαδίας - Πάνε δυο μήνες

 Πάνε δυο μήνες που έφυγα κ' όμως δεν σούχω γράψει

τα λόγια μου πως ξέχασα θα λες «Πάντα εσύ θάσαι

η πολυαγαπημένη μου όσο μακριά κ' αν πάω!»

Κ' όμως το ξέρω εγώ καλά πως πάντα με θυμάσαι.

Πως όταν τις θολές βραδυές στην κάμαρά σου μόνη

κεντώντας τ' άσπρα ρούχα σου κάνεις σκυφτή νυκτέρι

σκέφτεσαι τα γλυκόλογα που θε να λέη το γράμμα

που ο ταχυδρόμος αύριο στην πόρτα σου θα φέρη.

Το γράμμα που κάθε πρωί γράφω και δε σου στέλνω

κ' έτσι περνάν αβάσταχτα οι θλιβερές σου μέρες

και πας σιγανά στην παναγιά δεόμενη για μένα

που αλύπητα με δέρνουνε οι μανιασμένοι αγέρες.

Κ' ίσως νομίζεις τώρα εσύ πως κάποιαν άλλη αγαπώ

βαθειά, τρανήν, εξωτική, εβρήκα εδώ στα ξένα

που μ' έχει δέσει πεια σφιχτά και μ' έχει μαγεμμένο.

... Και σκέφτομαι τα μάτια σου θολά, πλημμυρισμένα,

όμως, αν μπόραες για ναρθής στην άθλια κάμαρά μου

σκυμμένο θε να μ' έβλεπες απάνω σ' ένα γράμμα

να σκέφτομαι ... να μη μπορώ ... να θέλω να σου γράψω

και σκίζοντάς το να ξεσπά σ' ένα θλιμμένο κλάμμα.

ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΛΧΑΛΑΣ

* Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας,

του Παύλου Δρανδάκη, αρ. φύλλου 173, 10 Μαρτίου 1929.