Σ' έναν καθρέφτη οπάλινο τον πόθο έχει πλανέψει
η νοσταλγούσα μου ψυχή δεμένη στ' όνειρό σου.
Πήρε σε ο πόνος. Μυστικοί κι ευλογημένοι οι δρόμοι.
Απ' την καθημερνή ζωή που αδρά σε φθείρει, σώσου.
Τα ρόδα ξενιτεύουνται σε μνημική εξορία
στο κάλεσμα του δύσματος που υπέρχρυσο παλιώνει
και μύρια χαιρετίσματα σε κρύφιους κόσμους πάλλει.
Σε άρωμα αβρότατων ρυθμών σεμνά διαβαίνεις μόνη.
Καλώς την. Κόσμοι αράχνινοι με άγνωρα υμέναιων τούλια
μελωδικά σε στόλισαν για υπόσχεσην υπέργεια.
Μα στην πικρήν απαντοχή το επαύριο που θα κλαίει,
τ' άνθια θλιμμένη που έρανες, μαράθηκαν τ' αστέρια.
Πηγή: Τα Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου