Μαρία Λαϊνά - Καθήλωση

Στην Τζούλια

Οι σκάλες του χρόνου κατρακύλησαν πάνω μου

την ώρα που τελειοποιούσα τα βήματά μου

κάτι κουνήθηκε

και τα φώτα ξαφνικά κουδούνισαν.

Σ' ένα ακίνητο σημείο

χωρίς τον χρόνο πριν

ούτε την προβολή του στο κατόπι

καρφωμένη

με βρίσκουν τα πράγματα και μ' εξαντλούν.

(Ο φωτισμός εδώ πρέπει ν' αλλάζει διαρκώς)

Το δέρμα της είχε απ' το χρώμα του σταριού

έφυγε ξαφνικά για το Παρίσι

θυμάμαι πόσο ήσυχα έφτιαχνε τη βαλίτσα της.

Σκεπασμένα κάτω απ' την ηρεμία τους

μας περιμένουν τα πράγματα

αυξαίνουν εναντίον μας

προσηλωμένα στον εαυτό τους.

Μου είπε τα σημαντικότερα μ' ένα ίσως

λέγονται μου είπε

μονάχα να σταθείς μια λέξη πριν από τη σιωπή

κι εγώ την άκουγα δεμένη δυνατά στη θέση μου

κι αφουγκραζόμουνα τα πράγματα να πλησιάζουν

μουρμουρίζοντας το νόημά τους.

Φύσηξε το φως φίλη μου

το κερί μού το 'κλεψαν μια νύχτα με πολύ σκοτάδι.

Πηγή: Αλλαγή τοπίου, Κέδρος 1972, τώρα στον τόμο: σε τόπο ξερό - Ποιήματα 1970-2012, Πατάκης 2015.