Αν ήρθες, Μονσινιόρ, να δεις
τη θάλασσα που τρέμει στο δικό μου μάτι
αν την καρδιά μου ψάχνεις για να βρεις
στα ερείπια του κορμιού μου στο κρεβάτι
άκουσε:
Εγώ την έδιωξα μια νύχτα λαμπερή
της έβαλα φωτιά, την έσπρωξα στον κόσμο
να ζήσει όσο πιο έντονα μπορεί
στο θίασο της σάρκας και στο χρόνο.
Και πάτησε ζωές πολλές, τα γνώρισε όλα
μπήκε σε κήπους μυστικούς
που ύμνους βγάζουνε οι πάγοι και τα ζώα.
Μες στο κλουβί του λύκου πέρασε
και γι' αρκετό καιρό του στόλισε τα σπλάχνα
μα ένα γεράκι την είδε και την άρπαξε
και από τότε πλέουν στον ουρανό αντάμα.
Γι' αυτό πριν φύγεις, αχ Μονσινιόρ,
κοίταξε τώρα που χαράζει
πώς μπαίνει το γεράκι απ' το παράθυρο
με τα φτερά του πώς τη στάχτη μου σκεπάζει.
Πηγή: Μονσινιόρ, Καστανιώτης 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου