στον Γιώργο Κακουλίδη
Η κάμαρη βοούσε από κανάρια
τα πλουμιστά που εχτύπαγαν φτερά τους·
ετρίλιζε γλυκύτατη η λαλιά τους
καθώς στο "φεύγα" λεν το ναι τα ζάρια.
Πετούσαν τα πουλάκια αλλοπαρμένα
κι όμως, την πτήση ανέκοπτε ο τοίχος,
(κι όλα ήταν παρελθόν· κι έμοιαζε δίχως
άλλον' ως να 'μουν εξ' αρχής μ' εσένα).
Κι ένα μικρό, η πιο πρόσφυγη ψυχούλα,
τσάκισε τη φτερούγα του στο τζάμι
κι έκλαψε ως κλαίει το βρέφος -την αυγούλα
ήρθε να πιή νερό από την παλάμη,
καλό νερό, θυμίαμα και λιβάνι
-κι έγειρα να το δω· κι είχε πεθάνει.
Πηγή: Περί Ζώου, Παρουσία 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου