Γιώργος Γεραλής - Μυστική φωνή

Τις βραδιές που η «άδικη» λύπη, με πονεί

κι αγρυπνώ γυρεύοντας το χαμένο φως μου,

αγρικώ την απαλή, μυστική φωνή

του δικού μου κόσμου...

Κουρασμένοι στοχασμοί πέρνουνε φτερά

και τα μάτια, ως ξαφνική δόξα τ' απαλύνει,

κλείνονται να ονειρευτούν κάτι σαν χαρά

κάτι σαν γαλήνη...

Κι ούτε ξέρω το γιατί, κι ούτε νιώθω πώς

όσα της ζωής βαριά, μ' έχουνε παιδέψει

γίνονται στα χείλη μου σιγαλός σκοπός

- λυτρωμένη σκέψη...

Κάποτε, σαν η βαθιά λύπη με πονεί

κι αγρυπνώ γυρεύοντας το χαμένο φως μου,

αγρικώ την απαλή, μυστική φωνή

του δικού μου κόσμου...

Κι είναι τότε μια ψυχή σαν να μου μιλεί

που γλυκιά μου, μακρινή γνώρα η εμορφιά της,

κι είναι τότε μια ψυχή σα να με καλεί

για τη συντροφιά της...

περ. Νεοελληνικά Γράμματα, αρ. 40, 4/9/1937