Κ.Π. Καβάφης - Θάταν το Οινόπνευμα

Θάταν το οινόπνευμα που ήπια το βράδυ,

θάταν που νύσταζα, είχα κουρασθεί όλη μέρα

Σβύσθηκεν απʼ εμπρός μου η μαύρη ξύλινη κολόνα

με την αρχαία κεφαλή κʼ η πόρτα της τραπεζαρίας,

κʼ η πολυθρόνα η κόκκινη και το καναπεδάκι.

Ήλθε στην θέσιν των της Μασσαλίας ένας δρόμος.

Κʼ ελευθέρα η ψυχή μου, χωρίς συστολή,

εκεί εφάνηκε πάλι κʼ εκίνειτο,

με την μορφήν αισθητικού κʼ ηδονικού εφήβου-

Του διεφθαρμένου εφήβου: ας λεχθεί κι αυτό.

Θάταν το οινόπνευμα που ήπια το βράδυ,

θάταν που νύσταζα, είχα κουρασθεί όλη μέρα

Ανακουφίσθηκε η ψυχή μου, που η καϋμένη

όλο συστέλλεται υπό το βάρος των ετών.

Ανακουφίσθηκε η ψυχή μου και μου εφάνη

στης Μασσαλίας έναν δρόμο συμπαθητικό,

με τη μορφή του ευτυχισμένου, διεφθαρμένου εφήβου

που τίποτε δεν ντρέπονταν εκείνος, ασφαλώς

1919

Πηγή: Κ. Π. Καβάφης, Ποιήματα Τα Ατελή, Εισαγωγή Βρασίδας Καραλής,Ιδεόγραμμα 2005 σελ. 68.