Εγώ δεν είμαι λογοτέχνης. Είμαι καλλιτέχνης. Το λογοτέχνης, έχει κάτι το περιορισμένο, το δασκαλίστικο, το φιλολογικό. Δεν είμαι ποιητής, κι ας λένε. Έχω, όμως, ποιητική συνείδηση. Έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση, επειδή είμαι κλεισμένος εδώ και δείχνω ότι το μυαλό μου είναι κάπου αλλού, ότι ζω σε έναν ελεφάντινο πύργο. Λάθος. Δουλεύω από 15 χρονών και έχω πολλά βιώματα. Εξ ου και η μόνη φιλοσοφία που αναγνωρίζω είναι η βιωμένη. Όχι τα συστήματα. Δεν είμαι θεωρητικός. Λειτουργώ με εικόνες, με το ένστικτο, με παρορμήσεις. Με ενοχλεί η σπουδαιοφάνεια στους συγγραφείς και βρίσκω πως υπάρχει πολλή φιλολογία. Δεν μου αρέσουν οι συγκεχυμένες απόψεις και οι κουρελούδες γνωμών. Γενικά, δεν μου αρέσει το εγκεφαλικό στην τέχνη. Θέλω το απτό, το ξεκάθαρο.
«Έχω στο μυαλό μου χίλια και γράφω μια σελίδα. Γιατί πιστεύω ότι με λιγότερα έχεις την πιθανότητα να εκφράσεις περισσότερα». […] «Με αγχώνει πολύ το γράψιμο. Η λευκή σελίδα με τρομοκρατεί κι όσο μπορώ το αναβάλλω […]Έπειτα δεν μπορείς και να γράφεις συνέχεια, γιατί το είδος γραφής με εξοντώνει».
συνέντευξη στη Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα 04.06.94
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου