Hannah Arendt -Δύο ποιήματα

ΟΨΙΜΟ ΘΕΡΟΣ

Με τύλιξε το βράδυ

Τόσο απαλό σαν το μετάξι, τόσο βαρύ όπως ο πόνος.

Δεν ξέρω πια έρωτας τι σημαίνει,

Δεν ξέρω πια των χωραφιών την θέρμη,

Όλα πετούν και φεύγουν,

Η ηρεμία είναι πια ό,τι μου απομένει.

Τον σκέφτομαι και τον αγαπώ,

Μα σαν κάποιον που έρχεται από χώρες μακρινές

Και ξένο μού είναι πια το «Δώσε» και το «Έλα εδώ» ,

Τι είναι αυτό που με μαγεύει, δεν ξέρω να το πω.

Με τύλιξε το βράδυ

Τόσο βαρύ όπως ο πόνος, σαν το μετάξι απαλό,

Ποτέ πια δεν λαχταρώ

Μια νέα θλίψη και χαρά να ζήσω πάλι.

Κι όλα τα μακρινά που με καλούσαν,

Κι όλα τα βαθιά και φωτεινά τα Χθες,

Να με αποπλανήσουν πλέον δεν μπορούν.

Ξέρω μια θάλασσα, απέραντη και ξένη,

Κι ένα λουλούδι που κανείς δεν ξέρει τ’ όνομά του.

Τι απομένει άλλο για να με καταστρέψει;

Με τύλιξε το βράδυ

Τόσο απαλό, σαν το μετάξι, τόσο βαρύ όπως ο πόνος.

ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ;

Διασχίζω τις μέρες χωρίς προορισμό,

Προφέρω λέξεις δίχως βαρύτητα,

Ζω μες στα σκοτάδια χωρίς ορατότητα.

Δίχως τιμόνι ζω

Μονάχα πάνω από το κεφάλι μου, ένα τέρας

Σαν μαύρο τεράστιο καινούργιο

Πουλί: η όψη της Νύχτας

Μτφρ: Ιωάννα Αβραμίδου

Πηγή: Ευτυχισμένος όποιος δεν έχει πατρίδα