Μέρα ποτάμι λυπημένο αλλά χωρίς ειρμό κατεβαίνει
όπου η στάθμη καιρού ακυβέρνητου κατευθύνει τους
ήχους της. Ακούω ακονισμένα σκιρτήματα ψαριών και
τριγμούς στις τάξεις των λεπιών και στων σωμάτων
τους τα αιφνίδια γυρίσματα και σκέφτομαι τετράφυλλη
κουβέρτα νερού υφαίνει η βροχή που με γυάλινα πόδια
πρωινού σκοντάφτει σε λόφους δακρύων. Λουλούδια
φιλιά σκορπισμένα σε μάρμαρο επάνω φωνές σαν συλ-
λάβισμα ουρανού και ανάσας σήμαντρο. Φτυαριές η
στάχτη ανάκατη φτερά - τέτοια ταφή ποτέ άλλοτε.
Πηγή: Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου, Κέδρος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου