Κι ίσως αυτό να φταίει που είμαστε τόσο δυστυχισμένοι ή όταν τα τζάμια είναι θολά απ’ τη βροχή τα καθαρίζεις μ’ ένα πανί – για να φανεί τί; ίσως ο ταχυδρόμος, αλλά τί να τον κάνουμε τον ταχυδρόμο, το φεγγάρι είναι άρρωστο και δεν απαντάει πια στις επιστολές μας – κι έτσι έφυγε η ζωή, πλην όμως δεν το πρόσεξα πάντα ανήσυχος για πράγματα άλλα,
«είναι το μοναδικό μου όνειρο» τραύλισα χωρίς να ξέρω σε ποιον το λέω και γιατί ακριβώς μιλάω και κάθε φορά που ψαχνόμουν έβρισκα έναν άλλον μες το παλτό μου, αλλά μήπως κι η καημένη η Γλυκερία: λένε πως εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ενώ βρισκόταν ολομόναχη στην κάμαρα, χωρίς να ξέρουν πόσο εύκολα ραγίζει μια καρδιά ή πόσο λίγο βρίσκεται κανείς μες στη ζωή του
Βιολέτες για μια εποχή, 1985
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου