Απόστολος Μελαχρινός - Ο δρόμος φέρνει [VII]

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Και είναι μια λίμνη ονειρεμένη.

Ο ήλιος στο μαγικό της τον καθρέφτη

πέφτει

κι ό,τι πεθαίνει κι ό,τι σβήνει

για μια στιγμή το ροδοντύνει.

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Ο ήλιος ο ρεμβαστής στον πλάνο τους καθρέφτη

πέφτει,

στη λίμνη, την πικροκιθάρα,

να παίξει τραγουδάκια ξεχασμένα

στη δυσμική την ώρα την παθιάρα.

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Και είναι μια λίμνη μαγεμένη.

Ο ήλιος ως έρωτας στον απαλό της τον καθρέφτη

πέφτει

μαζί με δέντρα που ονειρεύουνται θλιμμένα,

αχνά, σαν από της ψυχής τη μουσικά φανερωμένα.

Στάλα στάλα

στάζουν τα μαύρα σου τα μάτια τα μεγάλα.

Ο ήλιος ο γόης σε θαυματουργό καθρέφτη

πέφτει.

Κ' είναι οι σκιές των δέντρων Νύφες ερωτιάρες,

που περνούν και παίζουν τις πικροκιθάρες,

που περνούν φορώντας άλικους χιτώνες,

που περνούν και πάνε

μέσα στης ψυχής τους καλαμιώνες.

Πηγή: Τα Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1994.