Μελισσάνθη - Ο ύπνος έρχεται

Ο ύπνος έρχεται αναπάντεχα

Ας προσευχηθούμε.

Σε κάθε μια στιγμή παραμονεύει

Γλιστράει σαν ένας κλέφτης από τις χαραμάδες

Ενώ ό βοριάς τα σπίτια μας ρημάζει

Γυμνώνει τα μεγάλα δάση

Με τους ακρίτες μας μετριέται, που φρουρούν τα σύνορα

Με τα καράβια μας που οργώνουνε τις θάλασσες.

Ποιος καθεύδει τη στιγμή που όλα αγρυπνούν;

Άπλωσεν η βροχή την υγρασία της σήψης

Το ψύχος περονιάζει το έδαφος

Που ‘ναι κλεισμένες οι σπορές

Στη χειμέρια αγρύπνια

—Φυλάγοντας το ιερό πυρ της ζωής—

Συδαυλίζει ο άνεμος

Τα γυμνά απ’ τις φυλλωσιές τους δέντρα

Συδαυλίζει, την κρυμμένη τους φωτιά

Μέσα στο ψύχος του Δεκέμβρη.

Ποιος καθεύδει την στιγμή που όλα αγρυπνούν;

Ποιος τολμάει να σηκώσει τόσο αγέρωχο μέτωπο

Τη στιγμή που όλα είναι σταυρωμένα

Καθηλωμένα ατό Σταυρό της ύπαρξης

Δέσμια στο χρέος

Δέσμια στον άξονα της νύχτας και της μέρας

Κι όλα κάτω απ’ τον ίδιον ουρανό

Τη φοβερή του παίρνουν σημασία.

Από τη ρίζα, το σκουλήκι, το έντομο

Ως τ’ άστρα κι ως τον Άνθρωπο

Πού ‘ναι ο Νόμος και ο Λόγος της Δικαιοσύνης;

Που με το αίμα του κερδίζει το χυμένο Αίμα

Που με το δάκρυ του κερδίζει τα χυμένα δάκρυα

Που με τον ίδιο του το θάνατο νικά το Θάνατο!

Γιατί˙ «η Αγάπη είναι ισχυρά ως θάνατος

‘Υδατα πολλά δεν δύνανται να σβέσωσι την Άγάπη

Ουδέ ποταμοί να πνίξωσιν αυτήν.»

Η εποχή του ύπνου και της αγρύπνιας, Αθήνα, 1950