Ίσαμε τώρα νόμιζα που τα μάρμαρα αυτά
είναι μνημείο ερειπωμένο αξιοθέατο πολύ αρχαίο.
Δεν είναι εντούτοις καθώς το είχα νομίσει. Είναι τα μάρμαρα
Βωμός ακέραιος, που αν περισώθηκε απ' το χρόνο,
περιμένει να τελεσθεί εκεί η θυσία. Και τούτο ακόμα
δεν γνώριζα. Που πρέπει εγώ να θυσιαστώ,
για να συμπληρωθεί ολόκληρη η αγωνία του χαλάσματος.
Τώρα που τό 'μαθα, διευθύνομαι για εκεί.
Όχι πια θεατής. Γιομάτος συγκέντρωση. Ώριμος για την Προσφορά.
Και περιμένει Ιερεύς με τα λεφτά. "Ζευ πάτερ,
και Άπολλον και Άρτεμι, πολλά κρατέοντες,
δικαιοδότες, δεχθείτε με ενώ φθάνω".
27 Ιουλίου 1931
Πηγή: Δεκαπέντε ανέκδοτα ποιήματα, Κουλτούρα, 1979.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου