Απόστολος Μελαχρινός-«Πρόφαση μελαγχολίας»

VI

Λιώνει των κρίνων η ψυχή

σε κάποιους ύμνους μυστικούς προς τη Σελήνη.

Τ’ άνθια τα ετοιμοθάνατα

μυστήριο τα μετάλαβε η Σελήνη.

Κι εσύ μυστικοπάθητη που ανάτειλες

σε παραμύθια παλαιών καιρών,

να ξεδιαλύνεις θέλεις, μέσα σε όνειρο,

τι λεν στ’ ανθολαλήματα οι θρήνοι των νερών.

*

Λύνω τα μάγια που έριξε το εχτές στην έρμη στράτα.

Μάτια γλυκά που εξέχασα, μαλλιά, χεράκια, χείλη,

μιαν αρμονία που πήρατε ˙μια συμφωνία έχει μείνει

στη λίμνη, στα ροδόκρινα, σε αλλοτινό ένα δείλι.

*

Ωραία λογάκια, αφρόντιστα χυμάνε κάποιο βράδυ

απ’ το αψηλό παράθυρο, θυμούμαι πως μεθούσα.

Δεν είστε εσείς, χαρίσματα, ωραίων χεριών υφάδι,

πλανέματα ναρκισσιακά σας τρύγησεν η Μούσα.

Απόστολος Μελαχρινός (1880-1952)

(ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ, 1907)

Πηγή :https://www.oanagnostis.gr/%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%…/