Τόσα φιλιά – μα δίχως χείλη
τόσες αφές – μα δίχως χέρια
τόσοι φρουροί – μα δίχως πύλη
τόσες ειδήσεις – δίχως περιστέρια
Τόσοι αγώνες – δίχως μάχη
τόσες μαγείες – δίχως θάμα
Κρυφά θα φύγει δίχως να ’χει
Αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας
– Άλισον, Τζέφρυ, Ουίλλιαμ, Σάντυ…
Τους ήξερες ποτέ; Άγνωστά μας
ονόματα στην αλισάχνη
τώρα που βούλιαξαν πια τα δικά μας
Έρωτας – δίχως ν’ αγαπάμε
Ζωή – χωρίς ποτέ να ζούμε
Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε
να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε
Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία…
– Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία
δική σου ή άλλη… – Τι σκαλίζεις
τα σπλάχνα του ραδιόφωνου;
Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει
σάπια βροχή και τιποτένια
Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,
το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου
– Είμαστε μεσοπόλεμος, σου λέω,
ανίατα μεσοπόλεμος … Ας πάμε
λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου
να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…
Βύρων Λεοντάρης (1932-2004)
«Ψυχοστασία, 1972»
Αντλήθηκε από τον συγκεντρωτικό τόμο «ΨΥΧΟΣΤΑΣΙΑ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1949-2006»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου