Θωμάς Κοροβίνης - Γρηγορείτε

-επετειακό-

Γρηγόρη σ' είπαν, γοργοπόδαρε,

κι ήσουν ζαρκάδι, "ωκύπους",

όνομα και πράμα δηλαδή.

Κι έτρεχες όλο να προλάβεις.

Μα τι τρέχουμε; Σάμπως και να γλιτώναμε απ' την παγανιά

του αιώνιου σκότους!

Όμως είν' οι περιστάσεις.

Πάντοτε είν' οι περιστάσεις.

Απρόβλεπτες θαρρείς,

αν και προβλέψιμες

-και πάντοτε επικείμενες, αν το σκεφτείς.

"Σοφοί δε προσιόντων" είπε ο Ποιητής.

"Γρηγορείτε" λοιπόν, όπως λένε οι κήρυκες της Δευτέρας Παρουσίας.

"Γρηγορείτε και σπεύδετε" θα 'λεγε ίσως κι εκείνος.

Για τις προβλέψιμες. Τις επικείμενες. Γρήγορα γίνονται προκείμενες κι αυτές, Γρηγόρη μου.

Αλλιώς, επί του προκειμένου,

δε θα 'χες

να λογάριαζες

Καλτεζά και Τεμπονέρα,

Διομήδη Κομνηνό,

Μανώλη Γλέζο

και Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Δε θα 'χες Περικλή Κοροβέση.

Ούτε Γρηγόρη βέβαια.

Ούτε Ταχτσή, Κουμανταρέα,

κι ούτε Ζακ.

Δεν έχει τόσο σημασία το σκηνικό :

Ο τόπος και ο χρόνος,

η εξουσία, οι μυστικές υπηρεσίες,

οι γενιές.

Παρά μην τύχει κι είσαι αλλεργικός δίχως αντίδοτο επάνω στην ανθοφορία των χαφιέδων, ναι, αυτό.

Και μη σου τύχει νυχτοφύλακας ή δικαστής

ή αλήτης ανελέητος.

Ή σκύλος δολοφόνος μια ιδέα πιο σκατόψυχος.

Από κείνους που αμείβονται φτηνά για βάσανο ή θάνατο ακριβό.

Γι' αυτό σου λέω πως δεν είν' απρόβλεπτες οι περιστάσεις,

ούτε κανένα γεγονός τέτοιας λογής πρωτόφαντο.

"Γρηγορείτε". λοιπόν.

Να προλάβουμε τα "περιστατικά".

Που όλο και πυκνώνουν

όσο γείτονες, φίλοι, συγγενείς, "συντρόφια"

μαρμαρώνουν και μουγγαίνονται

και σπρώχνουνε το άτιμο το βέλος να πετύχει κάθε πατριώτη στο σημείο το τρωτό.