Κάτι που με λιώνει, που με πνίγει,
όμοια φυλακή.
Κάτι που κινάει να πάει, να φύγει,
και να τρέξει —εκεί!
Άστρα ελεητικά, γλυκά, θλιμμένα,
τ’ ουρανού χαρά,
βγείτε διαλυμένα, ένα προς ένα,
μέσα στα νερά,
βγείτε να με πάρετε κι εμένα
στη γαλήνη που σας κυβερνά,
άστρα ειρηνεμένα, αγαπημένα,
γνώριμα ματάκια… μακρινά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου