Εντουάρντο Γκαλέανο, "Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου" (απόσπασμα)

 Ο Μαραντόνα τελείωσε με άσχημο τρόπο το Μουντιάλ του 1994, όταν η ανάλυση έδειξε εφεδρίνη. Οι βροντές της καταδίκης ξεκούφαναν όλο τον κόσμο καθώς ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι.Όλοι αυτοί δεν ήταν εύκολο να ξεχάσουν πως ο Μαραντόνα υπέπιπτε επί χρόνια στο αμάρτημα να είναι ο καλύτερος στο να καταγγέλλει με στεντόρεια φωνή, πράγματα για τα οποία η εξουσία απαιτεί σιωπή.Τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια κι αυτή η συμπεριφορά είχε ένα τίμημα που πληρώνεται πάντα τοις μετρητοίς. Αλλά κι ο ίδιος με την αυτοκτονική του στάση πρόσφερε στους πολλούς εχθρούς του, την δικαιολογία στο πιάτο.

Το 1986 και το 1994 κατήγγειλε την πανίσχυρη δικτατορία της FIFA που υποχρέωνε τους παίκτες να τσουρουφλίζονται στον ήλιο για χάρη της τηλεόρασης. Σε όλη την διάρκεια της καριέρας του είπε πράγματα που τάραξαν το τέλμα.

Στην Νάπολι, μια πόλη εκτεθειμένη στην οργή του Βεζούβιου, έγινε ο Σάντα Μαραντόνα και ο Σαν Τζενάρο έγινε ο Τζεναρμάντο. Στους δρόμους πωλούνταν εικονίσματα της θεότητας, φέρετρα των ομάδων της Βόρειας Ιταλίας και μπουκαλάκια με τα δάκρυα του Μπερλουσκόνι. Για μισό αιώνα η ομάδα της πόλης αυτής δεν είχε κερδίσει τίποτα, αλλά όταν επιτέλους Αυτός ήρθε, ο μελαχρινός νότος είχε ταπεινώσει τον λευκό Βορρά. Αλλά ο λευκός Βορράς δεν του το συγχώρησε ποτέ. Στο Μουντιάλ της Ιταλίας (1990) το κοινό αποδοκίμαζε κάθε επαφή του με την μπάλα και η ήττα της Αργεντινής στον τελικό γιορτάστηκε σαν να ήταν νίκη της Ιταλίας.

Όταν αποβλήθηκε οριστικά το 1994 τα γήπεδα έχασαν έναν φασαριόζο απείθαρχο κι έναν εκπληκτικό ποδοσφαιριστή. Ο Μαραντόνα ήταν ανεξέλεγκτος στο να μιλάει αλλά ακόμα πιο ανεξέλεγκτος στο να παίζει. Δεν υπήρχε άνθρωπος να προβλέψει τις διαβολιές αυτού του εφευρέτη εκπλήξεων, ούτε να τον σταματήσει όταν άρχιζε να τριπλάρει. Έπαιζε καλύτερα από όλους παρά την χρήση της κοκαΐνης, όχι χάρη σε αυτή και ντοπαριζόταν για να αντέξει ένα βάρος που του τσάκιζε την πλάτη και λεγόταν Μαραντόνα. Συνθλιβόταν κάτω από το βάρος της ίδιας του της προσωπικότητας.

Μερικές φορές το είδωλο δεν γκρεμίζεται εντελώς. Και μερικές φορές, όταν καταρρέει, ο κόσμος το κατασπαράζει.  

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλέανο, "Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου")