Πέφτεις απ’ το κλαδί και κλαις.
Γιατί;
Δεν το ‘ξερες πως είσαι φύλλο;
[...]
Μην κλαις
Δεν είναι τίποτα
Δεν είναι τίποτα
Η ζωή είναι
θα περάσει
[...]
Η ποίηση πρέπει να ‘ναι
Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου.
Τότε που η σιωπή τραγουδούσε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου