Αχός χαράς την πλάση· πέρα ως πέρα,
απόψε τρικυμίζει, τόσα μύρα
ποτέ δε βαλσαμώσαν τον αγέρα,
των ουρανών ανοίχτη, λες, η θύρα.
Έν'άστρο μόνο, κι ω, τι φως πλημμύρα
στον μεσονύχτιον ήσυχον αιθέρα.
Αγγέλοι υμνολογούν την άγια μέρα,
που ανθρώπινη ο Θεός εδέχτη μοίρα.
Μάγους σοφούς κι αθώους βοσκούς αντάμα
η φάτνη ταπεινή συναδερφώνει,
κι ανίδεη στο υπέρθεο τούτο θάμα
- ποιο θάμα σαν το φως του λογισμού της-
εκστατική, μια μάνα καμαρώνει
το πρώτο χαμογέλασμα του γιου της!
Σοφία Μαυροειδή- Παπαδάκη( 1898 -1977 )
Πηγή: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Ν.Παπά,Διόσκουροι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου