Έτσι όπως μάθαιναν τα δέντρα
να σαρώνουν τη σιωπή
και τα ποτάμια εκστατικά
ν’ αναζητούν τους παραπόταμους
ήρθε και φύσηξε στο δωμάτιο
η περηφάνια των γκρεμών
– επαναπατρισμός του απέραντου
μες στα σεντόνια.
[Άφαντα, στο μεταξύ, των Χριστουγέννων τα έλκηθρα
και ακόμα πιο πυκνή του δρόμου η γυαλάδα
πριν αποφασιστεί οι κρύσταλλοι να κατανεμηθούν
στης καθεμιάς ερήμωσης το σχήμα.]
Μια άγνωστη φωνή σαν δέηση τυφλού
παρακινούσε:
Είναι μια ειρήνη, έλεγε, αλλιώτικη
σαν βελουδένιος ψίθυρος
που εκκινεί διατακτικά από τα χαμομήλια
κι αν είναι ο φόνος να σβηστεί
τα βήματα της βραδύτητας ακολουθήστε
τις πλάτες να γυρίσετε στο κοίλο αμφιθέατρο
και με μια κίνηση παράδοσης απλή
προς την ελεύθερη περιοχή να προχωρήσετε.
Και τότε αποφάσισα
ανάποδα στην αναπνοή να ταξιδέψω
κι είδα τα χειμωνιάτικα ορυκτά
στα διαστήματα των λέξεων να βλασταίνουν
και τη λυχνία των ωρών μισοσβησμένη
– ίσα που διακρινόταν η ειδοποίηση
πίσω απ’ τις συσσωρεύσεις:
Μακάριοι οι αφελείς κι οι απασχολημένοι
όσοι δεν αφουγκράζονται βουή να κατεβαίνει
απ’ τους εξώστες του ουρανού
σαν Πάτμος που αιωρείται.
«Σήμερον
Θεός εν φάτνη ανακλίνεται».
--------------------------------------------------------
Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο θυρωρός των ημερών, Εκδόσεις Κέδρος, Οκτώβριος 2022.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου