Ξανθό πρωινό, ακούμπα τα μεταξένια σου μαλλιά
στο μάγουλό μου και ανέπνεε ακίνητο στη σιωπή σου.
Η γη ανοίγει πλατιά και διάπλατα το γιγάντιό της δισκοπότηρο,
αναγεννημένη και πάλι στο πυκνό σκοτάδι.
Με φωτεινά φτερά
σαν τεράστιο έντομο χαμηλώνει το Θαύμα
για ν’ αγγίξει ελαφρά ανυποψίαστους
αφυπνούμενους ύπερους.
Πρωινό της έβδομης μέρας...
Πηγή: Δέρμα από πεταλούδες, Επιλογές σουηδικής ποίησης, Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Εκδόσεις: Intellectum, 2018, σ. 45.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου