Αργύρης Χιόνης - Ποιήματα

Έρχονται αθόρυβα οι μέρες μου -γάτες με πέλματα βελούδινα και ταχύτητα αστραπής- τρίβονται μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια μου. Σκύβω να τις χαϊδέψω· έχουνε κιόλας φύγει.

......................................................................................................................................................................

---

Κρατήσου μακριά απ’ τους συνανθρώπους σου· μην τους ζυγώνεις.

Μπορεί να σε κολλήσουν επικίνδυνα όνειρα.

......................................................................................................................................................................

---

Προσέξτε, ποιητές· μην πλανάσθε στον αέρα, μην παριστάνετε τα πετεινά!

Προσγειωθείτε ή, ακόμη καλύτερα, υπογειωθείτε!

Κανείς δεν κυνηγάει τα σκουλήκια.

......................................................................................................................................................................

---

Από το χώμα ερχόμαστε, στο χώμα επιστρέφουμε.

Στο μεταξύ διάστημα παριστάνουμε τους κηπουρούς.

......................................................................................................................................................................

---

-Τι κάνεις; Πώς τα πας;

-Πώς να τα πάω; Τι να κάνω; Ό,τι μπορώ· πεθαίνω.

-Όλοι το ίδιο κάνουμε. Μόνον αυτό μπορούμε.

-Χάρηκα που σε είδα. Μη χαθούμε..

-Ναι, μη χαθούμε..

......................................................................................................................................................................

---

Είχε αγωνία· ρώτησε: «Πώς γίνεται άνθρωπος κανείς;».

«Προσφέροντας» του απάντησαν.

Δεν είχε άλλο απ’ το παντελόνι του· το πρόσφερε και έγινε γελοίος.

......................................................................................................................................................................

---

Σκίτσο ο κόσμος

και ανελέητη ο θάνατος γομολάστιχα.

......................................................................................................................................................................

---

Ένα ασημένιο κέρμα το φεγγάρι, που κάποτε τινάξαν στο διάστημα οι θεοί, κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου. Ένα ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ, αλλα έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος. Γι’ αυτό και δεν αποφασίστηκε ακόμα η τύχη αυτού του κόσμου· γι’ αυτό κι αδιάκοπα κοιτάμε μ’ αγωνία το φεγγάρι, μην πάει και πέσει απ’ του χαμού μας την πλευρά.

......................................................................................................................................................................

---

Με ήτα η ζωή τελειώνει.

Με ήττα, επίσης.

......................................................................................................................................................................

Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, 2010

"Δύσκολη η ζωή κι απλούστατος ο θάνατος,
 αυτή η έρημος που τίποτα από σένα δεν ζητά, 
που περιμένει απλώς να την διανύσεις."

---
Ελέησον σε

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις
Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.
Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου,
Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.
Τώρα είσαι μόνος μέσα σ’ ένα πλήθος μόνων.
Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.
---
Οκτώ χαϊκού

α.
Σκίτσο ο κόσμος και
ανελέητη ο θάνατος
γομολάστιχα

β.
στη Γιώτα Κριτσέλη
Έσβησε ο κόσμος.
Μένει αναμμένη, μόνη
μια ανεμώνη.

γ.
Για ποια εκίνησε
κορφή και σε ποια κοίτη
κατρακύλησε!…

δ.
μνήμη Γ. Κ. Καραβασίλη
Παραπατώντας
εφτασε στον θάνατο·
τον μέθυσε η ζωή.

ε.
Σήπεσαι σώμα
στη σιωπή, στην απουσία
άλλων σωμάτων

στ.
Θεέ μου, τι αόρατο
ναυάγιο που είναι
η έρημη ζωή!

ζ.
Χειμώνας πάλι·
σβηστή η φωτιά του έρωτα
και η καρδιά μου κρύα.

η.
Το είδωλό μου
μέσα στον καθρέφτη
σαν νεκρή φύση.

---

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

---


"Υπάρχουν άλογα που συνεχίζουν να καλπάζουν 
ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένα στο γρασίδι."


"Όταν σου αναγγείλουνε τον θάνατό μου,
κάνε ό,τι θα 'κανες αν σου χάριζαν
έν' άδειο βάζο.


Θα το γέμιζες λουλούδια·
έτσι δεν είναι;"

Πηγή: https://roadartist.blogspot.com/2011/12/1943-25122011.html