Κώστας Μόντης - Αφήνω το μικρό μου ρήμα

Στην Έρση μου

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στις φτερούγες του ανέμου

στα βουνά και στον κάμπο:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στον ήλιο και στη βροχή,

στο χιόνι και στην Αυγουστιάτικη άχνα:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στην ηχώ που το επαναλαμβάνει,

στη θάλασσα που το απάγει και το εξαντλεί,

στα ξερά πηγάδια που το περιπλέκουν:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στ' αστέρια που το κοιτάν περίεργα

στο φεγγάρι που το μυστηριοποιεί:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στις διαύγειες και στις καταθλίψεις τ' ουρανού να τις συνδέει

στις διαύγειες και τις καταθλίψεις τ' ουρανού να τις αναπροσαρμόζει:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στον πρωινό θόρυβο της λεωφόρου να σ' απομονώνει,

στο κουδούνι του σπιτιού σου να μ' αναγγέλλει:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

να συμβαδίζει στις μοναξιές μου,

να συμμελαγχολεί στις μελαγχολίες μου,

να επαναπαύεται στην ελπίδα σου:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στα περιθώρια των στίχων μου που το διαισθάνονται κι αλλοιούνται,

στα ενδιάμεσα των στίχων μου που το διαισθάνονται κ' υπονοούν:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

ατίθασο, επιπόλαιο, αδιόρθωτο:

Σ' αγαπώ!

Αφήνω το μικρό μου ρήμα

στους πρόποδες σου και στην εξουσία σου

υπάκουο κ' υπόδουλο:

Σ' αγαπώ!