Αντώνης Μπαλασόπουλος- Τρία ποιήματα

“Οι πέτρες”

Δεν διάλεξα

εγώ τις πέτρες που βρέθηκαν στα χέρια μου, σας λέω,
τις διάλεξε το σχήμα κάθε χούφτας, οι χαρακιές

που μαρτυρούν τη φύση της συγκεκριμένης μου περατότητας,
της συγκεκριμένης μου αθανασίας.

Τις σφίγγω γερά, και δεν ξέρω τι να τις κάνω.

Ίσως να τις πετάξω σε τακτοποιημένα παράθυρα,
ίσως τις στοιβάξω τη μια στην άλλη επάνω.
Ίσως τις τρίψω μανιασμένα ώσπου να φλογίσουν,

είτε το θέλουν, είτε όχι.

***

“Αν”

Αν δεν ήταν η πείνα, θα ήταν η δίψα.
Αν δεν ήταν το μαχαίρι, θα ήταν το σκοινί.
Αν δεν ήταν η φωτιά, θα ήταν η πλημμύρα.
Αν δεν βεβήλωνες το ναό, θα μας μιλούσε ακόμα το νερό.

Αν δεν ήμασταν τρελοί, θα βαφτίζαμε τη δειλία αλλιώτικα.
Αν δεν είχαμε μάτια, θα μας έπνιγαν τα χάδια των φύλλων.
Αν δεν μας εξαγόραζε η ζωή, θα σχηματίζαμε ουρές για το θάνατο.
Αν δεν ήταν η πύλη ανοιχτή, θα υποπτευόμασταν πως μας ζώσαν εχθροί.

Αν κρατούσε κι άλλο ο βράχος, θα ίδρωνε η ράχη της θάλασσας.
Αν εξέπνεε σύσσωμος ο κήπος, θα ήταν μαυροντυμένοι οι κηπουροί.
Αν είχαμε όνειρα, θα μας βασάνιζαν οι ορδές των εντόμων.
Αν είχαμε στόμα, θα βήχαμε απ’ τη σκόνη του γράμματος.

***

“Mahmood”

Σας είπα, έχει καιρό, πως το εμπόριο καθρεπτών

είναι φθίνον επάγγελμα. Τα σημαντικά νέα

έρχονται από διαφορετικές θάλασσες,

αλλιώτικη άμμο, πιο πικρή γη.

Έρχονται

με σιδερένια πουλιά, με ξύλινα κάστρα φαγωμένα απ’ το αλάτι,

με πόδια σκονισμένα από χιλιάδες ερήμους.

Η στείρα κοιλιά
θα διατρηθεί με βελόνες
από συντριμμένο μάρμαρο
και πηγμένο αίμα. Θα έρθει η ώρα
που θα καταλάβετε την άλλη όψη
του συρματοπλέγματος. Ό,τι σκόρπισε
θα συγκεντρωθεί σε ένα μαύρο σύννεφο
στις πόλεις και θα βρέχει
καινούργιες, αλλόφωνες λέξεις.

***

Αντώνης Μπαλασόπουλος, Πολλαπλότητες του μηδενός, Σαιξπηρικόν 2020.