Κώστας Μόντης - Ποιήματα

 [άτιτλο]

Εκείνο το κύμα που εξόκειλε
για να φιλήση τα πόδια της,
εκείνο το κύμα που εγκατέλειψε τη θάλασσα
για να φιλήση τα πόδια της,

εκείνοι οι αφροί που δεν επανήλθαν, 

εκείνοι οι αφροί που παρέμειναν στα πόδια της!

[άτιτλο]

Δεν υπάρχουν πεζοδρόμια στη ζωή,

δεν υπάρχουν φώτα τροχαίας

και «διαβάσεις πεζών»

Προσέχετε.

[άτιτλο]

Όχι τους καθρέφτες,

τις φωτογραφίες να κυττάζετε

που δεν εξελίσσονται

που δεν ενδιαφέρονται τι θα επακολουθήση.

Στιγμές

Ακούμε συχνά

για το κατά κεφαλήν εισόδημα κάθε χώρας

μα δεν ακούσαμε ποτέ για καμμιά χώρα

ποια είναι η κατά κεφαλήν ευτυχία της. 

Χωρίς ανάπαυση

Δεν ξέρω πως έγινε

και περιπλεχτήκαμε τόσο πολύ

με τόσες σκέψεις κ’ έγνοιες και προβλήματα

που να μη μπορούμε πια

να πάρουμε ένα σπόγγο

και να τα σβήσουμε λίγη ώρα

απ’ τον πίνακα του κουρασμένου μας μυαλού.

Δεν ξέρω πως αυτό το μυαλό

δεν έχει πια πόδια ν’ απλώσει στην ανάπαυση,

δεν έχει στενά παπούτσια να πετάξη

μ’ ανακούφιση το βράδυ μακρυά,

δεν έχει βλέφαρα να κλείσουν τα μάτια του,

δεν έχει στόμα για χασμουρητό.

Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο

το κρατάν άγρυπνο και τ’ ανακρίνουν οι αστυνομικοί

με το ηλεχτρικό φανάρι καρφωμένο στο πρόσωπό του.

Όλα μπορούν να υπάρξουν,

η θάλασσα μπορεί να υπάρξη

κι όμως εμείς δεν μπορούμε

να καθήσουμε στο βράχο

και να την κυτάξουμε σαν πριν

πλατειά, χωρίς αιχμή, χωρίς σκέψη.

Όλα μπορούν να υπάρξουν

κι όμως εμείς δε μπορούμε πια να συγκεντρωθούμε

σε μια κάποια μικρούλα, νοσταλγημένη ανάπαυση.

Μικρή ανθολόγηση από την ποίησή του, Λευκωσία 2003.