Θέλω να μιλήσω
για τις γυναίκες αυτές
που πέρασαν όλο το βράδυ ξάγρυπνες
κρατώντας σ’ ένα κρεββάτι νοσηλείας
το χέρι ενός μοναχικού ανθρώπου
και το πρωί πριν τον αφήσουν
έσκυψαν και τον φίλησαν με συμπόνια
γιατί είδαν από κοντά πόσο αγώνα έκανε
τον θάνατο να ξεγελάσει
για μια ακόμα φορά
Για τις γυναίκες
που όταν φτάσουν σπίτι
θα το ξεχάσουν όλο αυτό
και θα πιαστούν με τα καθημερινά
γιατί η ζωή δεν σε ρωτάει
πόσο θάνατο είδαν τα μάτια σου
αλλά αν έχεις τη δύναμη
παρ’ όλα αυτά
να συνεχίσεις
Η σιωπή της κερκίδας, εκδ. Τύρφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου