Τον καιρό εκείνο
Χιλιάδες εκατό σωστούς νομάτους
Και έναν ανομάτιστο.
Και λάσπωνε ο ουρανός βαριανασαίνοντας
Και οι καρδιές δακρυρροούσαν
Και αλαχάνιαστος ο θάνατος
Στον ώμο έκοβε τις εκατόμβες
Στυγνός κι ανίδρωτος.
Και μοναχά σε κείνον
Τον τελευταίο
Τον χωρίς όνομα
Φύσαγε και ξεφύσαγε καθώς τον κουβαλούσε
Έτσι ασήκωτο οπού τον είχαν κάμει
Tα ξένα ντέρτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου