Βρέχει κι απόψε μα η βροχή μού φαίνεται παλιά και τη θυμάμαι από τον ήχο της· μπορεί και από τη γεύση της -εκείνη του μετάλλου· της σκουριάς. Στη λασπωμένη επιφάνεια του μυαλού συλλαβιστά όπως έπεφτε σαν ψίθυρος. Τη νύχτα που τα λόγια και οι φωνές πνιγμένες μες στο σάλιο τους, κάτω απ' τη γλώσσα αγκομαχούσαν πλέκοντας μία μάλλινη σιωπή. Θυμάμαι τη βροχή μα και οι σταγόνες της νομίζω με θυμούνται· αλλιώς γιατί έτσι τρυφερά να με χτυπούν, να μην κυλούν, παρά τρεμάμενες κρατιούνται στων ρυτίδων τα χαλάσματα και απόκρημνα ιριδίζουν τρεμοπαίζοντας. Κρατιούνται να μην πέσουν στη χαράδρα των χειλιών και με δροσίσουν αλλά προπαντός τα δάκρυα μη νοθεύσουν.
Η λύπη των άλλων, Κέδρος, 2009.
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου