Γιάννης Σκαρίμπας - Μόνο δυο στίχους

Έτσι λοιπόν! Πάντα ωραία και πάντα, θάναι, σάμπως,

όνειρο αέρινο οι άνεμοι κι οι φουσκοθαλασσιές

και θα μαγεύει παντοτεινά ένα πλοίο όταν στο θάμπος

το εσπερινό αϋλώνεται σ’ ανταύγειες χρυσές.

Πάντα και πάντα, ναι, χρυσός – άνθινη ωραία γιρλάντα,

θάρχετ’ ο κύκλος των πουλιών στου χρόνου τα φτερά,

κι η λεύκα θάν’ παντοτεινά ωραία, πάντα και πάντα,

όταν –τρελή– με τις φωνές των άνεμων σφυρά.

Μόνον εγώ, μόνον εγώ, ποτέ δεν ήμουν πλοίο,

μήτε αέρινο όνειρο, μήτε πουλί σε ανθό,

ήρθα στον κόσμο με πλατύ μέτωπο, ορθό και λείο,

μόνο δυο στίχους μου σκληρούς να πω και να χαθώ…