Νικηφόρος Βρεττάκος - Προσκλητήριο

 
 
… Κοιτάχτε αυτή τη θάλασσα, που δίχως
αχτή λαμποκοπά· κι αυτού του δέντρου
το λύγισμα· με πόση εμπιστοσύνη
δεν κρέμεται στον άνεμο! Κοιτάχτε
τα ράμφη των πουλιών που ακινητούνε
το μεσημέρι, τους σχισμένους βράχους…
 
Ασύγκριτη είναι η μέρα, που απ’ το βάθος
με κυκλικές ψηλώνει παρελάσεις,
κι απέραντος ο κόσμος!… Σηκωθήτε!
Η θάλασσα ανεβαίνει στην αυλή μας
κ’ οι ορίζοντες χτυπούν τις πόρτες μας!
 
Πάνω απ’ το δροσερό κ’ ήσυχο κύμα
ξαναγυρίζει η άνοιξη! Τ’ αγέρι
πηδά απ’ της χαραυγής τη ρόδινη άχνα
σ’ όλη τη γη! Τα μέτωπα αναπνέουν
κι ανθίζουν τα χαμόγελα που πλέκουν
το μέλλον της ζωής! Αγαπηθήτε!…
 
Γιατί αδελφοί, να κάνουμε τις νύχτες
στοχαστικές, τις μέρες να βαραίνουν
απ’ τη μελαγχολία τους, τραβηγμένες
στων θαλασσών τις άκρες; Τι στοιχίζει
στ’ αηδόνι το τραγούδι κ’ η ευγένεια
στην πρωινή βροχή; Αγαπηθήτε!…
 
Ας κλείσουμε και μεις τον προορισμό μας
καθώς αυτός ο ήλιος εκεί πάνω.
Ας φεύγουμε ανεβαίνοντας και, τέλος,
ας κάμψουμε τα σύνορα του Κόσμου,
καθώς εκείνος, μ΄ αναμένα ρόδα!…

 Τα ποιήματα, τόμος πρώτος, Αθήνα, Τρία φύλλα, 1999