σ' ένα στρώμα βαρύ από υγρασία
το παράθυρο δεν κλείνει, η πόρτα μάγκωσε
και συ δε με θυμάσαι πια
Θα 'ρθει καιρός σε κάποια ταβέρνα
που θα μεθύσουμε πάλι μαζί
θα νιώσω τότε στενό τον καβάλο
και το θάνατο να σ' αγγίζει
γλυκά. Μα εσύ δεν με θυμάσαι πια
οργιάζοντας κάπου στο προσκέφαλο
ενώ εγώ αγωνίζομαι να κοιμηθώ
μέσα στο στόμα μιας άλλης κυράς.
Έι, θα 'ναι όμορφα τέτοιες μέρες
στη δυτική Χαλκιδική. Σκάστε πουλιά
η, πως την λένε, ροχαλιζει απάνθρωπα
και να δακρύσω δε μπορώ
Πάνος Θεοδωρίδης, Στην αγκαλιά της Ντεζιρέ
Εκδόσεις Υψιλον, 1980
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου