Ιφιγένεια Δεριζιώτη-Οικογένεια

Μαζευτήκαμε  οικογενειακά 

για να ξεχάσουμε τα χθεσινά 

και να πασαλέιψουμε με στοργή τα παρόντα.

Η γιαγιά να αναπολεί τα πεθαμένα της  

με ένα βλέμμα στραμένο στο δίλημμα ζωής - θανάτου,  

η μητέρα να καταριέται το πλύσιμο των πιάτων 

με την ποδιά να προδίδει τον βαθμό εξουσίας στην οικεία 

και ο πατέρας κοιτώντας τα κόκκαλα στην κατσαρόλα 

να μετράει απολειφάδια εισοδήματος...

    Πες μου γιατί τα τραπέζια φτιάχτηκαν 

με τέσσερεις πλευρές; 

Γιά να χωράνε οικογένειες μεσαίου μεγέθους; 

Ούτε πολυάριθμες ούτε ολιγάριθμες; 

Ίσα ίσα μετρημένα νούμερα 

για την αποφυγή κοινωνικών επιβαρύνσεων; 

Απλώς στατιστικά στοιχεία δημογραφικού περιεχομένου ; 

Θα μου πείς...υπάρχουν και τα στρογγυλά τραπέζια... 

εκεί χωράνε όσοι χωράνε, δείγμα ισότητας. 

Μα πες μου, υπάρχει ισότητα; Και πόσοι χωράνε;

     Αδειάσαμε τους κάδους από τα σκουπίδια 

ψάχνοντας για ζωή, 

χαρίσαμε στα στα όνειρά μας πατερίτσες 

για να στηρίζονται 

και να μας λένε Α Γ Ω Ν Ι Σ Τ Ε Σ. 

Όμως γεμίσαμε τις πόλεις με σκουπίδια

 και τα περβάζια μυρίζουν σύψη, 

σακατέψαμε τα όνειρά μας 

και τα βγάλαμε για ζητιανιά ελπίδας.

    Θα σκίσω άλλη μία σελίδα από το ημερολόγιο

 για να ξεχάσω το χθες, 

αύριο θα σκίσω το σήμερα και έτσι θα λέω πως ζω... 

μα θα κρατήσω τις σελίδες για ανακύκλωση 

μήπως θελήσω να ξαναζήσω, 

μα πες μου βλέπεις συχνά αγγέλους 

να κάνουν κούνια στους φεγγίτες; 

Σήμερα είναι πάσχα, δεν πήγα στην ανάσταση, 

έχω να πάω χρόνια εξ' άλλου, 

έκατσα σπίτι 

να περιμένω την δική μας...  

2010

Πηγή: https://idpoems.blogspot.com/2019/09/blog-post_48.html?fbclid=IwAR1E28EQ01ZijF7uwJjzQbGNj_a3QgBZXVRcmoxQw5wQeNMwTGrTYQBIGGw