(στην Ελένη Βακαλό)
Η ερωτική χαρά
Με της ανοίξεως τις φωνές και του ρίγους τα ταξίδια
Προσφέρεται στην καθημερινή
Του σώματος λύπη
Οι αιφνίδιες αφυπνίσεις των αισθήσεων
Με το δικό τους ένστιχτο απομακρύνονται και πάλι έρχονται
Όπως σμήνος μελισσών. Η επιστροφή κι ο κόπος της διαδρομής
Λέει για τη θεία καταγωγή τους
Προετοιμάζονται οι καρποί, είναι
Ο χυμός τους μουσική κι όπως πληθαίνει
Μια σιγανή φωτιά ακτινοβολεί
Μας διαπερνά κι όλο κινείται
Πάει πιο μακριά απ’ τις βροχές
Πιο πάνω απ’ των ματιών τη δίψα
Κι απ' του νερού το σώμα
Κι όλο η φωτιά η σιγανή θερμαίνει το νου μας
Κι όταν του νου οι ψαλμοί κινούνται πάνω σε πρόσωπα
Όπως του άστρου η λάμψη στα νερά, από μακριά
Από της πρώτης μέρας την ανάσα διακρίνεται
Ο προορισμός αυτού του κόσμου.
Από την ποιητική συλλογή «Ουσίες» (1959-1962).
Από το βιβλίο: Δ.Π. Παπαδίτσας, «Ποίηση», Ευθύνη, Αθήνα 1997, σελ. 121.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου