Διονύσης Σαββόπουλος-Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Άλμπουμ: Δέκα χρόνια κομμάτια
Συνθέτης: Σαββόπουλος Διονύσης
Στιχουργός: Σαββόπουλος Διονύσης

Τη νύχτα αυτή η αστυνομία

μάζεψε τους αλήτες απ’ το πάρκο

πλάκωσε το εκατό

κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα

φύγε φύγε όσο έμεινε καιρός

γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα

πως βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός

και το στόμα σου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα

το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός

μια διαδήλωση κοιτάς πίσω απ’ τα τζάμια.

Από όλα τα τραγούδια

αγαπούσα πιο πολύ τα λαϊκά

η ζωή μου έχει αλλάξει

κι έτσι τώρα δε με ζαχαρώνουν πια

Το κλειδί βάζω στην πόρτα για να μπω

το δωμάτιο είναι κρύο και στενό

όταν πέφτει το βραδάκι τι να πω

σε θυμάμαι με το πράσινο παλτό.

Όταν πέφτει το σκοτάδι

στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν

την αλήθεια ποιος θα μάθει

ένορκοι πληρωμένοι θα με κρίνουν

Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά,

στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν

και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά

και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι.

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω

Αλέξη πες μου,

Αλέξη πες μου αν με θυμάσαι

το καλοκαίρι έχει τελειώσει

από καιρό έχει τελειώσει

τι ζητάς

στην παραλία τα καφενεία είναι κλειστά

κι η θάλασσα βρώμικη και σάπια

μετανάστες ξαναγύρισαν εδώ

τρομαγμένοι φεύγουν απ’ τη Γερμανία

την καρδιά μου στους σταθμούς την τυραννώ.

Μην κοιτάς τους στρατιώτες

στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί

μου θυμίζουν επεμβάσεις

μου θυμίζουν δυσκολίες ΙΧ

την θυμάμαι ένα κάμπο να διαβαίνει

στο ασανσέρ όλο φοβότανε να μπει

η συννεφούλα μου κερδίζει το παιχνίδι

τώρα στα χέρια της κρατάει το ψαλίδι

κι έτσι είναι περισσότερο ορφανή

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω

Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω

τα ορφανά μου που κρυώνουνε

μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό

που ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει,

όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό

στο διάδρομο είχα δει ένα νεκρό

οι γιατροί δε μας δίνουν σημασία

βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία

Η μποτίλια έχει αδειάσει

του μπάρμπα Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει

κι απ’ το πάρκο μέχρι εδώ

η σειρήνα του εκατό

ακούς ουρλιάζει

το δωμάτιο είναι κρύο και στενό

κι ο Τσιτσάνης μ’ ένα γιάλα με προγκάρει

αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά

δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις

αλλά εσύ που μ’ αγαπούσες

μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις.