μια ταράτσα με μπλουζ στη διαπασών
ένα μισό φιλί, μου σκίζει τα χείλη
ένα βήμα μπροστά
ένα κλικ ο ήχος του άσφαιρου
το κλικ της γραφομηχανής
Μη με στεναχωράς- γράφω στον άνεμο
αερογράμματα
ξεμπερδεύοντας για πάντα μ‟ αυτή την συσκευή
Σις περισσότερες φορές αυτή την στεναχώρια
παίρνουν μαζί τους οι πεθαμένοι
όπως η νύχτα παίρνει το φεγγάρι
γιατί του ‟χει μιαν αγάπη λίγο τρελή
Οι τρελοί ήρωες
οι σταρ από νουβέλες
τρέχοντας με τσιρίδες στα γήπεδα για πλάκα
Μη με ρωτάς γιατί
είμαι η χαζή στα σύννεφα
ένας σωρός
έτσι για σαμποτάζ
Ένας σωρός οι ηγέτες με τα (θα) θανάτου
όταν γυρίζουν από τις περιοδείες
τα βάζουν στην κωλότσεπη
και διαλύονται στο πλύσιμο
Ο γύρος του θανάτου με το ποδήλατο του παππού
στοίβαζα ξύλινα καφάσια
για να ανέβω
όπως στοιβαζόταν ουρλιαχτό η εφηβεία
Θυμάμαι μια νύχτα λυρική τραγουδούσα Φίλιες βραδιές
με γόβες στιλέτο της μάνας μου
πέντε νούμερα μεγαλύτερα,
το δικό μου ήταν πινέζα
αλλά δεν το μετάνιωσα
Εκείνες της δεκαετίας του εξήντα
με τα φιογκάκια
θα τις απλώσω στην ταράτσα
θα βρέχει
και θα χορεύω με όλο εκείνο το τσούρμο παπουτσιών
χοροπηδώντας μέχρι το χάραμα
ένας σωρός
μέχρι να γκρεμιστεί η ταράτσα.
Ελένη Νανοπούλου, Άφιλτρα, Εκδόσεις: Bibliotheque 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου