Το λάμα θα 'θελε
να 'ναι χρυσό το μαλλί του,
αστραφτερό σαν τον ήλιο,
δυνατό σαν την αγάπη
κι απαλό σαν το σύννεφο
που η αυγή διαλύει
για να πλέξει ένα κορδόνι,
όπου, κόμπο, κόμπο,
θα μετράει
τα φεγγάρια που περνούν
και τα λουλούδια που πεθαίνουν.
Eduardo Galeano, Μνήμες φωτιάς, μετάφραση Ισμήνη Κανσή, Εκδόσεις Εξάντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου