Κώστας Γουλιάμος-Αίφνης, ασώματο σκοτάδι

Θανατερή δίνη

γυμνό λεπίδι του μύθου

σαν άνοιξε η πέτρα κι’ έμαθε

πως ο ήλιος πληθαίνει σε ξένους τόπους

γλιστρά και φεύγει στις ρεματιές

ξηλώνει της νύχτας τα καρφιά

των άστρων τους καθρέφτες

αγγίζει τις ρυτίδες αγαπημένων

καθώς βυθίζονται στο αόρατο φως

-Ω, ασάλευτο καλοκαίρι

στο στήθος της γυναίκας, τι γυρεύεις –

ο κόσμος φλέγεται

στην αιωνιότητα της εικόνας

την ανώλεθρη

που κάρφωσε άξαφνα μια νύχτα

ο Αναξίμανδρος

στα στιλπνά μάτια της Καλυψώς

όταν γύρευε το μελάνι του δάσους

στο βαθύ ύπνο του απείρου

στ’ αγρίμια του ουρανού

ενώ ο κόσμος πέθαινε πιο λευκός

ανάμεσα σε δυο κοιλάδες της Λομβαρδίας

πάλευε στο κίτρινο ποτάμι

στο νησί του Luo Yan

κάτω από την έρημη γέφυρα του Yangtze

πριν κλείσουν τα μάτια τους οι μέλισσες

και το ποταμόπλοιο ξεχάσει τις αποσκευές

της όμορφης κόρης που ονειρεύεται

όρθια στην κουπαστή

το χιονισμένο σώμα της σελήνης

με την ίδια ταπεινότητα του καπετάνιου

που λαχταρά ένα κορμί

σε κρυφό λιμάνι

ενώ τ’ άλογα δακρύζουν

στο αλλότριο φως

καθώς ο θάνατος αλλάζει

ο θάνατος έχει αλλάξει

τ’ άδεια δόντια της νύχτας έχουν αλλάξει

όπως το σώμα αλλάζει ψυχή

και το σώμα έχει αλλάξει

και ο αγέρας

θυμάται τα σκοτεινά μαντάτα   

Κώστας Γουλιάμος, Υγρό γυαλί, εκδ. Gutenberg, 2020.