Μαχμούντ Νταρουίς-Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα

Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα
πάρτε τα ονόματα σας και και φευγάτε
πάρτε τις ώρες σας από το χρόνο μας
αποσπάστε ό,τι θέλετε
απο το γαλάζιο τ’ουρανού κι από την άμμο της μνήμης
Πάρτε όποια φωτογραφία θέλετε, για να ξέρετε
ότι πια δε θα ξέρετε πώς οι πέτρες της γης μας
χτίζουν τη στέγη τ’ουρανού

2.

Σεις που περνάτε μεσα από τις εφήμερες κουβέντες
βάζετε το ξίφος, εμείς το αίμα
βάζετε το σίδερο και τη φωτιά, εμείς τη σάρκα
βάζετε ένα άρμα, εμείς τις πέτρες
βάζετε τα δακρυγόνα, εμείς τη βροχή
Μα ο ουρανός και ο αέρας
είναι τα ίδια για σας και για μας
Πάρτε λοιπόν τον κλήρο σας από το αίμα μας, και φευγάτε
πηγαίνετε να φάτε, να γιορτάσετε, να χορέψετε, κι απέ φευγάτε
εμείς, θα κρατήσουμε τα ρόδα των μαρτύρων
θα ζήσουμε όπως θέλουμε

3.

Σείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα,
σαν την πικρή σκόνη, περάστε απ’όπου θέλετε μα μην περάσετε ανάμεσό μας σαν τα φτερωτά έντομα,
θέλει δουλειά η γη μας
θέλει καλλιέργεια το στάρι
θέλει να ποτιστεί απ’τη δροσιά των σωμάτων μας
Έχουμε εδώ κείνο που δε σας σηκώνει
πέτρες και πέρδικες
Πάρτε λοιπόν το παρελθόν και σύρτε το
στα παλιατζίδικα
στήστε ξανά το σκελετό με το λοφίο
πάνω σ’ένα δίσκο από πορσελάνη
Έχουμε κείνο που δε σας σηκώνει
έχουμε μέλλον
και θέλει ακόμα πολλή δουλειά ο τόπος μας

4.

Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα
στριμώξτε τις ψευδαισθήσεις σας μες σ’ένα εγκατειλημμένο λάκκο, και φευγάτε
γυρίστε τους δείκτες του χρόνου στη νομιμότητα του χρυσού μόσχου*
ή στη μουσική κλαγγή του περιστρόφου
έχουμε εκείνο που εδώ δε σας σηκώνει, φευγάτε,
έχουμε εκείνο που δε σας ανήκει:
μια πατρίδα που αιμορραγεί, ένα λαό που αιμορραγεί
μια πατρίδα χρήσιμη στη μνήμη και στη λήθη

5.

Σείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα
είναι καιρός να φύγετε
και να εγκατασταθείτε όπου επιθυμείτε
– μην εγκατασταθείτε όμως ανάμεσά μας
Είναι καιρός να φύγετε
και να πεθάνετε όπου επιθυμείτε
– μην πεθάνετε όμως ανάμεσά μας
θέλει ακόμα πολλή δουλειά η γη μας
έχουμε εδώ το παρελθόν
τη φωνή που εγκαινιάζει τη ζωή,
κι έχουμε ακόμα το παρόν, παρόν και μέλλον
έχουμε το εδώ και το επέκεινα
Άντε λοιπόν, φευγάτε από τη γη μας,
τη στέρεα γη μας, τη θάλασσά μας
από το στάρι μας, τ’αλάτι μας, απ’την πληγή μας,
απ’όλα, φευγάτε
απ’τα ενθύμια της μνήμης
ω! εσείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα.

Πηγή: https://maurochali.wordpress.com/2008/08/14/darwish/