Πιο μακριά από τους κίτρινους λόφους είν’ η θάλασσα· πέρα
απ’ τα σύννεφα. Μα είναι και ημέρες τρόμου, με λόφους
σάμπως κύματα, λόφους θροΐζοντες στον ουρανό, που
κομματιάζονται πριν βγουν στη θάλασσα. Εδώ πάνω βλέπεις
τις ελιές· στο πηγάδι νερό· μα δεν σώνει να γίνει
ο καθρέφτης σου· οι καλαμιές, ναι, οι καλαμιές παντού· πάντα
θα τις δείς να τρέχουν και να μη σταματούν να σφυρίζουν.
Η σελήνη ανεβαίνει τώρα. Ο άντρας της είν’ ξαπλωμένος
στο χωράφι, με σκισμένο από τον ήλιο το κρανίο του:
η γυναίκα του αδύναμη – και πώς να σύρει το πτώμα
σα σακκί! Το φεγγάρι ανεβαίνει και ρίχνει μια λίγη
σκιά μέσ’ απ’ τα στραβόκλαδα. Στο μαύρο της η γυναίκα
τρομαγμένη χαμογελά μπρός στων αιμάτων τη θέα
όπως πήζουνε για ποτίσουν τους λόφους γύρω όλους.
Δεν κινείται όχι μόνο εκείνο το κουφάρι στο χώμα,
μα ούτε και κάτω από τη σκιά η γυναίκα. Το μάτι ματώνει
μόνο, και θαρρείς ότι σου δείχνει πού βγάζει ο δρόμος.
Σελαγίζουνε ρίγη μεγάλα στων λόφων τη γύμνια,
κι η γυναίκα τα νιώθει να της χαρακώνουν την πλάτη,
λες και τρέχουν στη θάλασσα των σταχυών ανατριχίλες.
Της χαμένης ελιάς τα κλαδιά χιμούν να μπουν κι εκείνα
στης σελήνης τη θάλασσα, και τώρα πια ο ίσκιος του δέντρου
νά ’χει πιάσει σού φαίνεται και νά ’χει χάψει το φως της.
Η γυναίκα χιμάει κι αυτή φεγγαριασμένη στον τρόμο
ξοπίσω από το θρόισμα της αύρας πάνω στα βράχια –
λεπτή εκεί μια σιλουέτα τον πόνο βαθιά της δαγκώνει,
τις ωδίνες που τρων την κοιλιά της. Στον ίσκιο γυρνάει
καμπουριάρα, και στις πέτρες ρίχνεται με δαγκωμένα
χείλη. Η σκότεινη γη κολυμπάει από κάτω της στο αίμα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου