Η αγάπη δεν είναι δική μας ενέργεια. Ούτε πάθος. Ούτε επιλογή. Αν εμείς αγαπούσαμε όποιον εμείς θέλαμε, θα ήμασταν οι τελευταίοι παλιάνθρωποι. Εμείς αγαπάμε αυτόν που επιλέγει η αγάπη. Η θέλησή της καλεί την επιθυμία μας. Δοσμένο και ξεχασμένο. Ληφθέν και ξεχασμένο. Κανένας δεσμός. Καμία συγγένεια. Αφού αγαπήσω διαχωρίζω τις ευθύνες μου. Αφού αγαπηθώ διαχωρίζω τις ευθύνες μου. Δίχως συνέπειες. Αν υπήρχε εδώ κάποιος να του μιλήσω, τώρα που έμεινα ολομόναχη, ας ήταν οποιοσδήποτε, θα στεκόμουν απέναντί του ασυγκίνητη και θα τον κοιτούσα κατάματα για να του μιλήσω για το χάσιμο που γίνεται στον έρωτα, όταν δεν μπορείς παρά να χαθείς μέσα του, να γίνεις πια όλη εκείνος, ν' αφήσεις έξω καθετί δικό σου για να βρεθεί χώρος εντός σου ώστε να χωρέσει εκείνος απαράλλαχτος, να πάρει ό,τι θέλει από αυτά που είσαι, να πετάξει αυτά που δεν θέλει, και να τα αντικαταστήσει με όσα επιθυμεί... Η αγάπη πάντα συναινεί στην απώλεια. Η αγάπη δεν φέρνει αντίσταση καμιά. Η αγάπη δεν διασώζει τίποτα... Αγαπώ και χάνω. Αγαπώ και χάνομαι. Προτού σβήσουν όλα, κρατώ μια αμυδρή εικόνα από εκείνο το πρώτο χάσιμο στη φαντασία του έρωτα. Ούτε καν αυτό... Μόνο το χάσιμο... Αγαπώ και χάνομαι...
Μarina Tsvetaeva (8 Οκτωβρίου 1892 - 31 Αυγούστου 1941)
Φαίδρα, μτφρ.: Χρήστος Χρυσόπουλος, εκδόσεις Νεφέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου