Γιώργης Παυλόπουλος-Επτά ποιήματα

 Η ΛΕΞΗ

Τυφλός από χρόνια

πάλευε μ' ενα μαύρο κάρβουνο

να γράψει μια λέξη

πάνω στο απόλυτο σκοτάδι.

Καμιά γραφή και καμιά φωνή

δε θα μπορούσε ν' αποδώσει

το φριχτό νόημά της.

Δε βρισκόταν σε κανένα λεξικό.

Στ' όνειρό του την έβλεπε

αχνά χαραγμένη

μέσα σε σπήλαιο ανερεύνητο

και φοβόταν πως οι άνθρωποι

κάποτε θα την ανακαλύψουν.

Ο ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει.

Μήτε ήξερε γιατί βασανιζόταν

να γράψει αυτή τη λέξη.

Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΚΑΜΑΡΗ

Η πλάτη μιας γυναίκας

η ωραία πλάτη μιας όμορφης γυναίκας

η μισοφωτισμένη πλάτη

μιας γυμνής γυναίκας στον καθρέφτη.

Το πρόσωπό της ακαθόριστο προς εμένα

και στο σκοτάδι του καθρέφτη

η νύχτα και η κάμαρη.

ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ

Η σκάλα που ανεβήκαμε μια νύχτα στο σκοτάδι

ο έρημος διάδρομος κι η σιωπή

το άγνωστο διαμέρισμα που μπαίναμε πρώτη φορά

- μάς είχαν δώσει το κλειδί -

κι ο έρωτας κρυφά για λίγες ώρες.

Μετά από τόσα χρόνια, τόσες κατεδαφίσεις

ακόμη ψάχνω να βρω

πού ήταν εκείνο το σπίτι.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Άξαφνα είδε στον ουρανό

μια μεγάλη μαύρη ακρίδα

να χώνεται γρήγορα

στην καρδιά του ήλιου

κι η Γη σκοτείνιασε.

Η ΓΚΡΙΖΑ ΜΠΛΟΥΖΑ

Η γκρίζα μπλούζα που μού χάρισαν

που μού την έφεραν από την Πράγα

έχει μια στάμπα στο στήθος

γράφει τ' όνομά σου, Φραντς Κάφκα.

Μια μπλούζα της αράδας

για κουλτουριάρηδες τουρίστες.

Όμως μ' αρέσει κάποτε να τη φορώ κατάσαρκα

σαν είμαι μόνος.

Είναι το γκρίζο που μού πάει.

Γκρίζο της θλίψης και της ερημιάς

που τόσο ένιωθες Εσύ.

ΤΟ ΑΛΟΓΟ

Σαν να ήταν στ' όνειρό του

όταν ήτανε παιδί

"Τό βρες τ' άλογο" του λέγαν

οι μεγάλοι κι οι μικροί.

Τ' άλογό του, τ' άλογό του

που ακόμη το γυρεύει

σαν να ήταν στ' όνειρό του.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ

Αυτός που γράφει το ποίημα

κι εκείνος που θα το διαβάσει

μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο

με κάποιον άλλο που το ονειρεύτηκε.

Μέσα στο ποίημα βέβαια

έχουν χαθεί κι οι τρεις.

 Γιώργης Παυλόπουλος, Πού είναι τα πουλιά, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2004.